Snap geen reet van cricket

De teller staat inmiddels op 10 dagen alweer. Ik heb bewust even gewacht op het schrijven van het tweede stukkie, omdat ik de neiging heb nagenoeg dagelijks iets te melden. Er gebeurt namelijk genoeg. Zo weet ik inmiddels dat het grondig schrapen van de keel ook hier gebruikelijk is! Mijn Indiase buurman in het hotel laat me zo de hoogtijden van mijn Chinese avonturen herbeleven! Ditmaal aangevuld met het spelen van gitaar met wat zelfgemaakte liedjes. De televisie kan gelukkig hard.

Het hotel zelf is ronduit genieten. Het is een vierkant blok van 25 verdiepingen met drie restaurants en de gebruikelijke zaken zoals fitness, kapper en zwembad. Met name de weekend brunch en het ontbijtbuffet zijn een begrip onder de expats. Het vergt enorm veel discipline om daar gematigd en gezond mee om te gaan zeg. Ik lunch dus met een muesli reep en fruit en sta 3x per week tot 23:30 in de sportschool om balans te houden. Ben benieuwd wat de maat van mijn trouwpak gaat worden.

Die late bezoekjes aan de loopband zijn ook het gevolg van de werktijden die zijn aangepast om de Europese tijdzones zo veel mogelijk te faciliteren. Officieel start ik om 11 uur en ga door tot 20:00. Ik ben wel altijd een half uur eerder op kantoor. Zo vermijd ik onmogelijk lang wachten bij de liften. Dan heb ik vaak alweer 45 minuten ontbeten en zit mijn nek doorgaans wel vol. Vast onderdeel van mijn ochtendritueel is het lokale krantje. Die is in het Engels en een super 'window to India'. Wellicht ga ik een blog eens vullen met uitsluitend het overnemen van 2 of 3 krantenartikelen. Then you can see for yourself.

Waar zijn we. Ik heb gegeten, ben in een toektoek naar het werk gegaan, lift genomen en dan op de 6e verdieping loop ik naar mijn hokje - ''cubicle''. Mijn werkplek is erg Amerikaans ingericht met enkel mijn terugtrekkende haarlijn zichtbaar voor de anderen. Ik heb vooralsnog geluk met mijn spot, omdat ik nog daglicht in de buurt heb. Dat geldt immers niet voor 80% van mijn collega's op de vloer. Ik zit tussen teams die de Nederlandse en de UK praktijk ondersteunen. Die verhouding is ongeveer 10-90. De UK geleide teams zitten er al wat langer en daarom is mijn aanwezigheid met name gericht op die praktijk. Geen saaie details voor jullie, maar het is zeer leerzaam en dit project biedt mij persoonlijk veel perspectief.

Ik zal ook nog wat minder recurrent ervaringen delen. Afgelopen zondag ben ik namelijk voor het eerst van mijn leven naar een cricket match geweest. India moest tegen Sri Lanka. Wedstrijd duurde 8 uur, waarvan ik er drie wel genoeg vond. Het publiek vermaakte zich prima, maar de wave moeten ze nog onder de knie krijgen. Bleek trouwens dat je geen camera noch gsm mee het stadium in mocht nemen. Iets met 3 seconden vertraging op tv en wedden schijnbaar. Met een kleine donatie bij de juiste security man, nam hij ze voor ons langs de poortjes en piep-machines. Niet slim van ons en zeer spannend tegelijk.

Naast een lekkage in mijn kamer, kapper bezoek inclusief droogkap, veel facetime met Mimi en Shaka Zulu op de DVD, ben ik o.a. ook naar mijn eerste feestje geweest. Anderhalf uur was de bar open, maar 17 minuten had ook volstaan. - Mijn God, daar gaat de buurman weer. Wat een geluid! Alsof je op een staart staat. - De Indiase collega's hadden het in ieder geval zwaar naar hun zin. Van de 140 man hadden er ook 80 een award ontvangen, dus wel begrijpelijk. Die dansvloer was goed gevuld zonder gêne. Kabouter plop dans meets gabber. Zoiets. Erg gelachen in ieder geval.

Ik laat jullie met die visuals. Daarover gesproken, ik heb wat foto's toegevoegd. Ik zal er daar snel wat bij-duwen.

Het gaat iedereen goed en graag tot horens en/of ziens.

Groet,
Gijs